Why did we stop talking?

We talk everyday--about insensible stuff like TV shows, movies and crap of the like. Heck, we talk even if we have nothing to talk about. I think we knew during those times that when we're done with one topic, another thing always comes up and that keeps the conversation going. If we can't meet up, we'd usually go on the whole day talking to each other. When we do, we sit across each other in our usual coffee shop and we either talk or silently do our own thing. Awkward silence doesn't occur when we're together. I'm not sure if we're two antisocials hanging together or we're just comfortable with each other's silence. When we partways, we still text like we've never been together five minutes ago. 

We're virtually and literally inseparable.

So how did it happen?

Is it something I said, or did? Or is it something that was always there but we're only realizing now? 

I think it's better this way. But I miss you, I really do.

So talk to me, will you?

Game Master

Characters:

Bata – First year college sa isang public college, pero ayaw na niyang magaral dahil gusto na niyang magtrabaho para kumita ng pera at makatulong sa kanyang nanay.

Nanay – Breadwinner ng pamilya, pilit na pinagaaral ang anak dahil naniniwala siyang ito ang makakapagahon sa kanila sa kahirapan. Tumatanggap ng labada at worker sa isang pabrika, kahit na mahina na ang katawan.

Tatay – Sugarol at lasenggero, mahilig lang humingi ng pangtustos sa kanyang mga gawain sa kanyang asawa at kung hindi pa bibigyan ay nambubugbog. Masasangkot sa isang gulo sa mga sindikato.
Killer – Lalake, Tauhan ng kinalaban ng tatay, mapapagutusan lang na tugisin ang pamilya ng tatay.

FADE IN

Exterior. Squatters’ Area, sa labas ng bahay ng mag-anak. Gabi.
Bali-balikong maglalakad ang bata pauwi dahil nakainom galing sa inuman kasama ng mga kaklase. Wala pa siya sa huwisyo at makakarinig ng isang sigaw at makikilala niyang boses ng nanay niya ‘yon. Makikita niyang sinaksak ng isang lalake ang kanyang nanay sa tapat ng bahay nila.

BATA

Nay!

Tatakbo siya papalapit sa kanyang nanay habang ang killer ay tumatakbo na rin palayo. Maiiyak na lang siya habang hawak niya ang kanyang inang naghihingalo.

FADE OUT

FADE IN

Interior. Classroom. Hapon.

Magkukulitan lamang ang mga magkaklase habang nagaantay ng professor [Apat na classmate tsaka ‘yung bata].

Classmate 1

Uy! Ano, mamaya ha! Inuman tayo!

Bata

Inom na naman? Parang nung isang araw lang uminom din tayo.

Classmate 2

Ano ka ba, nung isang araw pa ‘yun! Past is past!

Bata

Sige, bahala na mamaya.

Classmate 3

KJ naman nito, sumama ka na!

Patuloy sa pagkukulitan ang mga kaklase hanggang sa dumating ang professor.

Exterior. Labas ng school. Hapon.

Magyoyosi sa labas ng school ang bata, habang nagyoyosi magiisip-isip siya tungkol sa buhay buhay niya. Ipapakita sa scenes ang nanay niyang todo kayod para lang makapagaral siya, pagaaway nila ng nanay niya dahil ayaw na nga niyang magaral at gusto na lang magtrabaho, at ‘yung lasenggero niyang tatay na nanghihingi na naman ng pang-toma.

BATA [MONOLOGUE/VO]

Tuwing may problema ako, lagi ko na lang sinasabi “Bahala na si Batman!” Bakit Batman at hindi Diyos? Bakit pa, e pareho lang naman silang hindi totoo. At least, kung si Batman magmumukha pa ‘kong cool sa harap ng ibang tao. Sa totoo lang, wala na yata akong pinaniniwalaan.

Magpapatay na ng upos ang bata at didiretso na kung saan man siya pupunta.

Exterior. Tambayan nilang magkaklase. Dapit-hapon, pa-gabi.

Nagiinuman na ang mga kaklase. Scenes lang with music. Inom, inom, inom, yosi, yosi, yosi. Pwede mag-dialogue, kahit ano lang… mga kwentong lasing. Hanggang sa magkabasagan na sila at magsiuwian na.

Exterior. Squatters’ Area, sa labas ng bahay ng mag-anak. Gabi.

Bali-balikong maglalakad ang bata pauwi dahil nakainom galing sa inuman kasama ng mga kaklase. Wala pa siya sa huwisyo at makakarinig ng isang sigaw at makikilala niyang boses ng nanay niya ‘yon. Makikita niyang sinaksak ng isang lalake ang kanyang nanay sa tapat ng bahay nila.

BATA

Nay!

Tatakbo siya papalapit sa kanyang nanay habang ang killer ay tumatakbo na rin palayo. Maiiyak na lang siya habang hawak niya ang kanyang inang naghihingalo.

BATA [MONOLOGUE/VO]

May mga pangyayari sa buhay na aakalain mong aksidente pero paano kung ang mga bagay na ito’y hindi nagkataon lamang kundi kalkulado? Sabi nga, ang buhay ay parang isang laro, bawat gawin mo ngayon ay may epekto mamaya o bukas, o sa susunod pa. Tulad ng mga laro, dapat nasa tamang landas ka. Kaya may game master, para gabayan ka sa tamang landas. Dito, ikaw ang pipili kung kanino ka maniniwala. Ikaw, sino ang game master mo?

Exterior. Labas ng school. Hapon.

Magyoyosi sa labas ng school ang bata.

BATA [MONOLOGUE/VO]

Tuwing may problema ako, lagi ko na lang sinasabi “Bahala na si Batman!” Bakit Batman at hindi Diyos? Bakit pa, e pareho lang naman silang hindi totoo. At least, kung si Batman magmumukha pa ‘kong cool sa harap ng ibang tao. Sa totoo lang, wala na yata akong pinaniniwalaan.

Magpapatay na ng upos ang bata at didiretso na kung saan man siya pupunta, this time pauwi na.

Exterior. Lakad pauwi nung bata. Hapon.

May simbahan na nadadaan ‘yung bata pauwi ng bahay nila. Kung dati hindi niya ‘to pinapansin this time, mapapatigil siya sa harap nito at magiisip.

BATA [MONOLOGUE/VO]

Pero, hindi naman siguro masama kung susubukan kong maniwala.

Ipapakita na papasok siya sa loob ng simbahan at magdadasal.

Interior. Simbahan. Hapon.

Ipapakitang nagdadasal ang bata.

BATA [MONOLOGUE/VO]

Lord, pinipili po kita bilang game master ko. Gabayan niyo po ako sa buhay, pati na rin po ang pamilya ko. Tulungan niyo po kaming maging malakas sa bawat pagsubok na pagdadaanan namin. Sa inyo na lang po ako maniniwala, kesa kay Batman dahil sabi po nila, kayo po ay nasa lahat ng lugar sa lahat ng oras. Pang-Gotham city lang po kasi si batman.

BATA

Tiwala lang, brad. Tiwala.

Interior. Bahay. Dapit-hapon.

Maagang makakauwi ng bahay ang bata. Matutuwa ang nanay niya na bumili ng pangmeryenda nila dahil nagkaroon ng konting sobra sa kinita ngayong araw.

NANAY

Oh, anak? Kamusta? Ang aga mo yatang umuwi ngayon?

BATA

Madami kasing assignment para bukas, ‘nay.

NANAY

Ganon ba, oh eto kumain ka muna bago ka gumawa ng mga ‘yan.

Interior. Sala ng bahay. Gabi.

Gumagawa ng assignment ang bata nang dumating ang killer na manghihimasok sa bahay nila. Maglalaban ang bata at ang killer, nasa gilid lang ang nanay na takot na takot para sa anak. Susubukan ding manlaban pero masusuntok ito ng killer at mawawalan ng malay. Madedehado ang bata at magkaka-advantage ang killer pero bago pa man siya mapatay ng killer, may hahampas sa killer mula sa likod, si classmate 4. Magugulat ang bata.

BATA

Bakit ka andito?!

CLASSMATE 4

Dinaan ko lang ‘tong mga hiniram mong libro! Anong nangyari?!

Makakahinga na nang maluwag ang bata at tutulungan siya ni classmate 4 tumayo.

BATA [MONOLOGUE/VO]

May mga pangyayari sa buhay na aakalain mong aksidente pero paano kung ang mga bagay na ito’y hindi nagkataon lamang kundi kalkulado? Hindi mo alam kung anong mangyayari kaya... tiwala na lang brad, tiwala.

FADE OUT

##

Paglalakbay sa Imahinasyon ng Torpeng Lalaki (4/4)

Interior. Classroom. Hapon.

Maghahanda si Chris bago pumasok sa classroom. Hindi siya masyadong makakapagconcentrate sa klase nila dahil inaantay lang niya ang mga minuto bago matapos ang klase. Nagaabang para masabi na niya kay Rica ang dapat matagal na niyang sinabi.

PROFESSOR

Okay, class, are there any questions?

Maglalakas loob at magtataas ng kamay si Chris.

PROFESSOR

Yes, Mr. Enriquez, what’s your question?

CHRIS

Sir, I don’t have a question. I just want to use this time to tell Miss Rica Alba that I like her, for three years now.

Tatayo si Chris at Titingin kay Rica na nagulat sa ginawa niya. Matutuwa lahat ng kaklase nila. Kinikilig na magtitilian ang mga babae samantalang ang mga lalake nama’y parang mga boosters ni Chris tuwing football game at patuloy ang pagcheer sa kanya. Ngingitian na siya ni Rica at magyayakap na sana silang dalawa.

PROFESSOR

Mr. Enriquez, what is your question?

Magugulat si Chris at hindi makakapaniwalang hindi pala totoo ang lahat, nakataas pa rin ang kamay niya. Tatapikin siya ni Rica.

RICA

Uy, ano ba ‘yung tanong mo? Nagtaas ka ng kamay tapos bigla kang natulala dyan?

Tititigan lang ni Chris si Rica na merong litong-lito  na ekspresyon sa kanyang mukha. Mababalik ang tingin niya sa kanyang professor. Wala na siyang nagawa, tumayo na lang siya.

CHRIS

Sir, pwede pong mag-CR?

Nagmamadaling lumabas si Chris ng classroom na para bang natatae.

#END#

*Unang pagkakataon na nagtangka akong magsulat ng script, sana maging mabait kayo. :)
*Kung may magbabalak mang-angkin o magnakaw: vengeance is God's, not ours.

Paglalakbay sa Imahinasyon ng Torpeng Lalaki (3/4)

FADE IN

Exterior. Walkway. Umaga.

Maagang pumasok si Chris para sa football practice at para maabutan niya si Rica. Makikitang naglalakad si Rica habang humahabol si Chris sa likod. Mapapalingon si Rica at makikita niya si Chris.

RICA

Oh, Chris! Ang aga mo naman yatang pumasok?

CHRIS

May football practice eh. Ikaw, bakit ang aga mo pumasok?

RICA

Eh ganitong oras naman talaga ako pumapasok, parang hindi mo naman alam. Pupunta ‘kong library, magaaral.

Magkakaroon ng awkward silence.

RICA

Ikamusta mo na nga pala ako kay Carlos, matagal ko nang ‘di nakikita ‘yun eh.

CHRIS

Sige, sige. Baka andun na nga ‘yun eh, lagi namang maaga ‘yun.

RICA

Uhm, Chris?

CHRIS

Bakit?

RICA

Ano nga ‘yung sasabihin mo dapat sakin dati?

Mapapatigil si Chris at biglang magiging awkward pa lalo.

CHRIS

Ha? Ano ‘yun? Nakalimutan ko na. Hahaha! Uy, sige mamaya na lang. Male-late nako ako eh.

Panakbong aalis si Chris at maiiwan si Rica na litong-lito sa nangyari.

Exterior. Football field. Umaga.

Magkahalong inis at lungkot ang nasa mukha ni Chris habang naglalakad papuntang field. Mapapansin ito ni Carlos.

CARLOS

Oh, mama! Why the long face?

CHRIS

Kasama ko si Rica bago pumunta dito. Tinanong niya ako kung ano ‘yung sasabihin ko dati.

CARLOS

Oh, tapos?! Sinabi mo na?

CHRIS

Hindi, kinabahan ako.

CARLOS

Chicken! Nasa harap mo na oh, tutukain mo na lang. Ano pa bang bet mong set-up?

CHRIS

Mamaya na talaga sa classroom, sigurado na.

CARLOS

Hay nako, sana naman mag-dream come true na, te! Anong petsa na?!

Hindi na sasagot si Chris, magpapatuloy na lamang sa pagpapractice ang dalawa.

Itutuloy. :)

*Unang pagkakataon na nagtangka akong magsulat ng script, sana maging mabait kayo. :)
*Ipa-publish linggo-lingo, antabayanan (pero kung ayaw niyo, di huwag.)
*Kung may magbabalak mang-angkin o magnakaw: vengeance is God's, not ours.

Paglalakbay sa Imahinasyon ng Torpeng Lalaki (2/4)

Exterior. Football field. Hapon.

Nasa football practice si Chris at Carlos. May mga babaeng nakatambay sa gilid ng football field at pinapanood lang silang magpractice. Papangaralan na naman ni Carlos si Chris.

CARLOS

Bakit kasi hindi mo masabi-sabi sa bestfriend ko? Tignan mo nga ‘yang itsura mo at tignan mo rin ‘yang fanbase mo.

Karamihan ng mga babaeng nanunuod sa football practice ay may gusto kay Chris. Mapapatingin si Chris sa kanila at kikiligin naman ang mga ‘to.

CHRIS [MONOLOGUE]

Paano nga kaya isa na lang si Rica sa mga babaeng ‘to?

CHRIS

Grabe ka naman, sinusubukan ko naman eh.

[FLASHBACK]

Exterior. Walkway. Hapon.

Hahatid ni Chris si Rica papuntang gym para sa practice ng dance troupe. Tahimik na kumportable sa isa’t isa sina Chris at Rica habang naglalakad, parang eksena sa koreanovela with matching falling leaves pa ang set-up. Babalakin ni Chris na sabihin na kay Rica.

CHRIS

Rica, may sasabihin sana ako sayo.

RICA

Ano naman ‘yun?

Magiipon na ng lakas ng loob si Chris at konti na lang ay mailalabas na niya ang mga nararamdaman, pero biglang magriring ang cellphone ni Rica.

RICA [SA CELLPHONE]

Hello? Oh? Sige, malapit na’ko.

RICA

Uy, andun na daw ‘yung choreographer namin, hinahanap na ako. Bilisan na natin?

CHRIS

Ah, talaga. Sige, tara.

[END FLASHBACK]

Interior. Kwarto ni Chris. Gabi.

Kakauwi lang ni Chris galing school. Kakatapos lang maligo at gagawa ng assignments. Bago matulog, maiisip pa niya si Rica.

CHRIS

Bukas, sasabihin ko na talaga. Bukas.

FADE OUT

Itutuloy. :)

*Unang pagkakataon na nagtangka akong magsulat ng script, sana maging mabait kayo. :)
*Ipa-publish linggo-lingo, antabayanan (pero kung ayaw niyo, di huwag.)
*Kung may magbabalak mang-angkin o magnakaw: vengeance is God's, not ours.

Paglalakbay sa Imahinasyon ng Torpeng Lalaki (1/4)

*Unang pagkakataon na nagtangka akong magsulat ng script, sana maging mabait kayo. :)
*Ipa-publish linggo-lingo, antabayanan (pero kung ayaw niyo, di huwag.)
*Kung may magbabalak mang-angkin o magnakaw: vengeance is God's, not ours.

Characters:

Chris - 20 years old, Fine Arts student, matalino—Dean’s Lister, matangkad, kayumanggi, gwapo pero hindi niya alam, mahilig sa sports, tahimik pero hindi anti-social, humble, heartthrob, masasabing ideal guy siya ng karamihan sa mga babae, pero torpe.

Rica - 19 years old, classmate ni Chris, maliit, maputi, payat, may hitsura lang, mabait, approachable, makulit, medyo madaldal, medyo mahinhin, thoughtful, average student, active sa mga organization activites, three years nang gusto ni Chris.

Carlos - 20 years old, Fine Arts Student, pero nasa ibang section, best friend ni Rica, bisexual daw siya, matangkad, maputi, hating hati ang katauhan sa dalawang gender—kasali siya sa varsity ng football, confidante ni Chris.

FADE IN

Interior. Classroom. 4PM ng hapon.

Magpapakita ng orasan sa classroom na limang minuto na lamang bago matapos ang klase.

Professor

Okay, class, are there any questions?

Mananatiling nakaupo si Chris habang nagdadalawang isip kung itataas ba niya ang kanyang kamay para magtanong. Mauubusan siya ng oras, biglang magriring ang school alarm.

Professor

Class dismissed.

Yuyuko na lamang habang nanatiling nakaupo si Chris at manghihinayang na naman sa nasayang na pagkakataon.

Exterior. Walkway papuntang football field. 5pm ng Hapon.

Malungkot na maglalakad si Chris papuntang football practice. Makikita namang humahabol si Carlos sa likod.

Carlos

 Oh te, ano nasabi mo na ba?

Chris

Hindi na naman eh.

Carlos

Ay nako, kalurky! Bakit pa nga ba ako nag-expect?

CHRIS [MONOLOGUE]

Kelan ko nga ba masasabi? Hay, tatlong taon na ‘to. Kung tae siguro to, malamang, nabulok na ‘to sa sistema ko.

[FLASHBACK]

Interior. Classroom. Umaga.

First day of school ni Chris sa college. Tahimik lang siyang uupo sa sa loob ng classroom na sobrang gulo dahil sa mga classmates niyang nagge-getting-to-know na. Papasok si Rica sa loob ng classroom at uupo sa bakateng upuan sa tabi ni Chris.

RICA

Hi, ako si Rica. Anong name mo?

CHRIS

Chris.

Dahil wala namang professor na pumapasok tuwing first day, mauubos ang oras nang nagkkwentuhan lang sila ng kung ano-ano at unti-unting magiging kumportable sa isa’t isa.

[END FLASHBACK]

Itutuloy.. :)

Para sa'yo, ulit.

Gusto kita, pero di ko alam kung gusto mo din ako.  


Ang hirap mo kasing basahin. Masyado ka kasing mabait. Hindi ko tuloy alam kung maglalagay na ba ako ng itlog o dalawang scoop ng ice cream sa ulo ko dahil espesyal ako o baka ganon ka lang talaga sa lahat ng tao.

Hindi ko alam kung ganyan din ang trato mo sa iba, o baka (sana) sa akin lang. Alam ko naman na hindi naman ako dapat umaasa sa kahit ano, kasi wala ka rin namang kasiguraduhan na ipinangako sa akin. 

Sino ba naman ako, diba? 

Hindi ko na rin alam kung anong importante, na masabi ko sa'yong gusto kita o ang maghangad ng happy ending sa kwentong 'to. Pero sabi nga ni Adam Levine, "all those fairy tales are full of shit." Ano ba namang laban ng istoryang nabuo ng imahinasyon ng tao sa pagkakupal ng tunay na buhay?  

Nakakainis lang. Kasi, kung ayaw mo edi sana sinabi mo na lang.  

Hindi 'yung ganitong binibigyan mo ako ng katiting na pagasa dahil wala kang sinasabi. Wala kang tinutuldukan, nakakainis na. Nakalimutan mo yata na importante ang tuldok sa pagtapos ng kwento.  

Pero mas nakakainis ako. Kahit siguro kalahating hibla na lamang 'yung pagasang 'yun, sige pa rin ako sa pagbitin.  

Masyado ka lang bang mabait at ayaw mo kong bumitaw sa hiblang 'yon dahil hindi mo ko kayang makitang mahulog sa mga matatalim na kahoy na naka-abang sa ilalim o masyado kang masama at natutuwa kang makita na nakabitin ako sa hiblang ikaw ang may hawak? 

Sabihin mo lang, madali naman akong kausap. 


Kaunti na lang kasi, bibitaw na ako.